De tijd verbeidt zichzelve… Hij schrijdt voort met gelijkmatige tred, in een rechte lijn… Of niet? Er is nog zoiets als “the cirkel of Life”. En dan heb ik het niet over de voortplantingscyclus van het mensdom. Eerder over hoe dingen terugkomen uit het verleden, en zich herhalen op een andere manier.

Vorige week speelden mijn broertjes en ik een benefietconcert voor vzw Victor, die zich inzet voor het welzijn en de begeleiding van mensen met autisme. Spelen voor een uitverkochte Spil in Roeselare, zo’n 800 man. Een sfeer van familie, vriendschap, van samenhorigheid, van samen werken aan eenzelfde doel. Een avond vol speelplezier, broederliefde, dankbaarheid, muzikaliteit, en talloze ontmoetingen met mensen uit het verleden.

Het is een zegen dit te mogen meemaken.Er IS nog schoonheid op de wereld.Blije gezichten, knuffels, lang sluimerende vriendschappen krijgen een boost, een nieuwe kickstart.

Het relativeert ook mijn eigen levensweg een beetje…. Je beseft dat je eigen kruis ook maar één van de vele kruisjes is in zoveel huisjes.  I am very grateful 🙂

Mensen spreken je aan, en zeggen hoe knap ze het vinden dat je dit nog kan, en spreken hun bewondering uit voor wat je nog presteert in de gegeven omstandigheden. Ik hoorde veel chapeau’s. Maar ik sta altijd een beetje perplex onder zo’n overvloed aan schouderkloppen en waardering. Het is tenslotte ook maar gewoon plezant, warm, en ik krijg er zoveel voor terug dat het uiteindelijk voor mezelf niet zo’n grote inspanning is; je bent ‘sterk’, maar je hebt dat gevoel niet echt, want je haalt er voor jezelf ook zoveel uit. In mijn ogen zijn het vooral mijn geliefden die sterk zijn.

Mijn eigen evolutie loopt zo positief als maar mogelijk is. Mijn chemo slaat aan, de resultaten zijn hoopgevend, geven me alweer een mooi ‘uitstel van executie’. Al die mooie dingen dragen me doorheen mijn eigen moeilijkheden.

En moeilijkheden zijn er genoeg. De laatste maanden, sinds de uitbraak van aangetaste klieren rond oudejaar, eist de zware behandeling zijn tol, fysiek en mentaal. En dat is niet eenvoudig voor de mensen die bij je leven, zoals ik al schreef. Het is een beetje “not done” om te gaan klagen, en een mens wil graag de held uithangen die alles aankan. Maar dat is niet zo. Je kan maar een deel aan.

Ik heb alweer geluk. Ik schrijf met fellow-patiënten, waaronder B., die zelf al vijf keer langer kanker heeft dan ikzelf, en in een veel verder stadium van de ziekte verkeert. Zij leerde me te aanvaarden dat je wel degelijk gefrustreerd kan zijn, uitgeput, verlangend naar met rust gelaten te worden, en dat daar geen schande aan is.

En vooral dat de cocktail van zware medicatie die je al jaren slikt gevolgen heeft die niet te ontkennen zijn, en een grote impact hebben op je persoonlijke leven en relaties. En dat je dat niet moet wegduwen, maar accepteren, en ernaar handelen.

Ik ben niet bang om zo’n persoonlijke dingen te schrijven, ze zijn reëel, en meestal ook verborgen voor de buitenwereld. Maar je naasten vangen de vlagen :s

Pas sinds kort, en op aangeven van B., ben ik me bewust geworden van de invloed die mijn medicatie heeft op mijn hormonen. Jaja, vergelijk het met PMS, met wat er gebeurt met een puberlichaam, whatever. Onverklaarbare stemmingswisselingen, die gaan van euforie tot complete instorting, en dat soms op een paar minuten tijd. Volg dat maar eens als partner, als kind van…

Dat simpele feit, die hormonentoestand, is iets waar ik nog geen informatie over had, maar ik heb het geluk – again – om daar open en rechtuit te kunnen over praten met mijn dokter, Jochen, en zijn team. Die fantastische mensen onderzoeken ook daadwerkelijk om mijnentwille wat daarvan aan is, wat verklaarbaar is vanuit die optiek. En dat levert weer nieuwe kansen op. Goochelen met cortisone bijvoorbeeld (dat paardenmiddel dat je overal doorheen sleurt, dat vooral de misselijkheid na een kuur tegengaat, maar ook nadien zijn tol eist bij wijze van een enorme terugslag).

We hebben gezamenlijk besloten de cortisone af te bouwen tot de helft, bij wijze van experiment, om te zien of dat mijn hormonale huishouding wat meer beheersbaar maakt. En wat blijkt? Het werkt! Hout vasthouden, want het is nog vroeg, maar ik voel me beter opgewassen tegen de wereld, tegen mijn wereld die zich afspeelt op de rand van het einde.

Mijn brein schreeuwt al minder luid op onverwachte momenten: LAAT ME MET RUST! En ik vind mezelf terug, de Sam die vrede heeft met een aantal dingen, die geen fundamentele  problemen heeft met dat zwaard van Damocles, maar die weer kan genieten van kleine dingen, tederheid, zorgen voor anderen, genieten van kleine dingen van alledag.

Moet ik het nog zeggen? Wat ben ik een gelukzak om zo omringd te zijn.En zoveel mensen te hebben die me dragen en meezoeken op dat kronkelende pad dat kanker is… Ik zou wel een ongelooflijke oen zijn om dat niet naar waarde te schatten.

Ik ben niet uitzonderlijk sterk, ik blijf een kleine onvolmaakte mens, die ook maar zijn weg zoekt. Maar ik ben gedragen en gekoesterd, ook door veel mensen die dat zelf niet voldoende beseffen… Ik kan alleen zeggen dat IK het wel besef. En dat ik steeds meer besef dat ik het privilege heb mij te kunnen wentelen in zoveel liefde.

Mijn verhaal is geen verhaal van heldendom, of van een moedige strijd. Soldaten die in de wereldoorlogen vochten deden het evengoed in hun broek, ongeacht de verhalen die na de oorlog opgehangen werden… Het is een verhaal van zoeken, angst en proberen moed samen te rapen, vallen en opstaan, van willen leven in de liefde die mijn ouders mij altijd hebben voorgehouden.

Het is niet alleen kommer en kwel, verre van. Ik word als vader steeds maar trotser op mijn vier kinderen, en mijn liefde voor hen krijgt een steeds diepere dimensie. Schone kinderen, schone mensen, liefdevolle mensen, die zichzelf steeds weer optillen tot een “hoger” niveau. Petje af. I love them so much 🙂

Nu nog grootvader worden, dàt zou nog eens iets zijn! :)))

Zoals ik al vaak zei: life is a bitch, but a beautiful bitch 🙂

En het leven blijft de moeite waard om geleefd te worden…

All you need is love

 

x