Ik lees in mijn krant het interview – twee jaar na de aanslagen – met Mohamed El Bachiri. Je weet wel, auteur van het boek over zijn “Jihad van liefde”, geschreven na de vreselijke dood van zijn vrouw Loubna. Ik lees over de vertwijfeling, de eenzaamheid, die schuilt achter zijn “publieke” leven… Ik voel zelfs enige verwantschap, empathie, als ik lees hoe hij dagelijks worstelt met zijn eigen verlies, achter de schermen, als niemand kijkt. Ik zal de enige niet zijn.
Ik lees ook wat een vriendin over hem zegt: “er is iets geknakt”… En ik heb zin om in de wagen te springen en naar hem toe te rijden. Om hem op een pint te trakteren – als hij die al mag drinken 😉
Toevallig zag ik recent Humanity, waarin Ricky Gervais met zijn ongeëvenaarde fijne grofheid de mensheid op de korrel neemt. Zonder een blad voor de mond te nemen, of course. De link? Als je tussen de regels “luistert”, hoor je iemand die iets te vertellen heeft over tolerantie, vrijheid van geest, de domheid van de mensenkudde, of laten we dat onwetendheid noemen, of angst om de eigen zekerheid te verliezen.
We hebben zo’n mensen nodig. Mensen die ons een schop voor onze reet geven en ons doen schrikken, op een positieve manier. Mensen die ons tonen dat het mogelijk is om op onze eigen manier onszelf te blijven temidden de stortvloed van informatie en beïnvloeding die we dagelijks over ons hoofd krijgen uitgegoten, en die ons voorzegt wat we best denken en hoe we best leven.
We mogen best wel onszelf blijven 🙂
Terug naar Mohamed. Ik zou hem willen zeggen: deze wereld heeft je nodig. Je slaat ervan achterover dat een mens als Mohamed in de vreselijkste situatie, de meest onrechtvaardige wreedheid die een mens kan tegenkomen, er toch in slaagt te blijven spreken over de liefde. Ik zou hem ook willen zeggen: Mohamed, ik weet dat je eronderdoor gaat, dat het dagelijkse leven voor jou en je kinderen soms een hel is. En je mag breken, je mag knakken, je mag eenzaam zijn en verloren. Maar weet dat we profeten als jij nodig hebben. En hoe eenzaam je ook bent, en for what it’s worth, ik ben blij dat je je stem laat horen, in weerwil van alle redenen die je hebt om een boodschap van wraak en vergelding te verkondigen. Je doet het niet, en daarom ben je voor mij een moderne profeet van je God.
In mijn eigen leven doet het er niet toe welke God, zolang het maar over liefde gaat.
Wie het woord profeet in de mond neemt, denkt meestal aan figuren uit een ver verleden, die met mythische daden en woorden “ooit” ergens geleefd hebben, en een symbool geworden zijn, publiek eigendom, dat hun menselijkheid overstijgt. Maar elke profeet heeft zijn eigen menselijke lijdensweg afgelegd. Lees er de biografieën maar op na. In de grootste vertwijfeling en de vreselijkste gebeurtenissen zijn zij het die toch , en ondanks rampspoed, overeind krabbelen en ons tonen dat we op een andere manier kunnen kijken en leven.
Maar waarom zouden er nu plots geen profeten meer zijn? Anno 2018? Kleine en grote mensen die een positieve boodschap verkondigen aan een gek geworden wereld…
Dus zeg ik: Wat er ook met je gebeurt, Mohamed, hoe gebroken je je ook voelt, blijf spreken. Je boodschap is er één van goud, en hoop op een liefdevollere samenleving. Jouw gemis kan niemand opvullen, maar jij houdt de liefde van je leven levend. De mooiste blijk van liefde die de dood overstijgt. Daar kunnen velen van ons van leren, kracht uit putten bij tegenslagen, en door geïnspireerd worden.
Dankjewel voor je “jihad van liefde”. De wereld wordt er weer wat mooier op.
Kankerekikooknieaandoen (hèhè) 