Een groot deel van onze identiteit wordt bepaald, gevormd, door de mensen rondom ons, onze geliefden, kinderen, vrienden, familie, werk, zelfs de kassierster in de supermarkt waar je regelmatig komt… En er is jezelf, vanzelfsprekend.
Maar wat als je het gevoel hebt dat in je dagelijkse leven je identiteit teloorgaat, leeggezogen door de ziekte en de eenzaamheid die ze meebrengt? Als je de leegte groter ziet worden, terwijl er aan de randen geknabbeld wordt door een eindeloze, troosteloze moeheid die jou uitzuigt?
Morgen is het mijn zevende “verjaardag”. Dat heilige getal. Het is geen leuke verjaardag. Onwillekeurig maak je een balans op van de voorbije jaren. Zoveel gebeurd, zoveel veranderd, zoveel zoeken, zoveel proberen, zoveel zorgen, en ook zoveel zorgen voor…
Ik ben niet te beroerd om toe te geven dat ik het gevoel heb dat de tank leeg is. Elke morgen proberen iets positiefs te bedenken waarmee je de dag kan kleuren, daar vaak niet in slagen. Vechten tegen de ultieme uitzichtloosheid van het bestaan. De kracht zit altijd in jezelf. Nou, vind die maar. Veel schiet er niet van over. Ik besef dat dat nogal bitter klinkt, maar wààr is het wel.
Een – magere – troost: ik zal niet de enige zijn die door de ziekte stilaan versleten geraakt. Die langzaam maar zeker afdrijft van de “actieve wereld”. Zo vele anderen maken hetzelfde mee, of erger.
Mijn gevecht is een gevecht om te kunnen blijven geven. Wat heeft het leven voor zin als je niet kunt geven, niet kunt delen? Als je ballon leegloopt en er slechts een lege huls overblijft?
Ik haat de tristesse, de lusteloosheid, het navelstaren in pathetisch zelfmedelijden, en blijf zoeken naar zingeving, …. het gevecht is nog niet over, het is nooit over zolang je leeft.
Alleen voel ik me als Major Tom.
For here
Am I sitting in a tin can
Far above the world
Planet Earth is blue
And there’s nothing I can do
Dan maar weer verbinding proberen te krijgen met ground control, zeker?
Kankerekikooknieaandoen (hèhè) 