Chemo… Ze zouden het moeten gebruiken in slapsticks… Je kijkt naar je lijf als naar een vreemd ding. Je verliest de controle. In mijn geval: rare bijwerkingen, die bijwijlen keigrappig zouden zijn als ik niet overvallen zou worden door een vreemde vorm van paniek op momenten dat ze zich voordoen. Mja. Oxaliplatin. Weird stuff. 

Zit je in je living, je voelt niks anders dan een vage, zeurende vermoeidheid. Je zet een stap buiten, in de kou, en ineens steekt één of andere weirdo duizend naalden in je handen en onderarmen, en je gezicht. Je neus voelt van de ene seconde op de andere alsof ze van knisperend glas is. De ‘frisse’ lucht bevriest achteraan in je keel, en knijpt ze dicht. Vlug vlug naar binnen! Langzaam, heel langzaam ebt dat gevoel weg. En dan verstijven je handen in een verwrongen positie, kan je amper schrijven of tikken, of een sigaretje rollen… Je mondspieren trekken scheef en voelen als verlamd. Geen controle, niemendal. Je vraagt je af of iemand het ziet, kan zien? Je hoort dat dat niet zo is. Ok. Still… Creepy. Er schieten beelden door je associatieve brein van mensen die door spasmen verwrongen in een rolstoel in een of andere instelling zitten weg te kwijnen. Oh dramatiek! 

Je zoekt je een weg door met jezelf te proberen te lachen, maar ’t gaat niet echt van harte, daar vanbinnen. Je weigert koppig medelijden met jezelf te hebben, maar je kan dat gevoel niet altijd wegduwen. Nochtans weet je dat zovelen er nog veel erger aan toe zijn. 

Twee wapens tegen de angst: berusten en humor. Soms probeer ik mijn leven met kanker te bekijken als naar een sketch van Monthy Python: absurd, zonder logica, en om je dood te lachen. En ik ben blij dat het me héél af en toe nog lukt ook… 😊