Gisteren chemodag… Start van kuur 6. Altijd een beetje dubbel, die dagen. Je weet wat er komt, en toch is het telkens weer een beetje struggle om jezelf erover te zetten. Maar hey, in the end moet je toch berusten. Er is altijd de spanning: zullen de bloedresultaten beter zijn, stabiel, of slechter? Gelukkig is er nog steeds verbetering, en de chemo pakt aan. Steeds weer is dat een opluchting, want je krijgt weer wat uitstel van executie….

Bovendien is het telkens weer fijn als je rustiger buitenkomt bij de dokter. Ik heb sjans 🙂 Als ik het niet zie zitten, is er altijd begrip, en bemoediging, en als ik te euforisch zou worden, is er ook relativering, en voorzichtig aangebracht realisme. Het houdt me met de voetjes op de grond, en het geeft innerlijke rust in zo’n goeie handen te zijn. Er zijn natuurlijk waarschijnlijk ook andere goeie dokters, maar telkens weer als ik een medepatiënt tijdens de behandeling hoor zeggen dat ie bij een andere dokter in behandeling is, denk ik: wat ben ik toch een geluksvogel 🙂

De bijwerkingen stapelen zich natuurlijk op. Hinder, pijntjes, mottigheid… Het is een beetje zoeken naar de meest leefbare “formule”. Ook daar word ik gehoord, en telt mijn mening en gevoel evengoed mee als wat “medisch aangewezen is”.

Op 1 april speel ik met mijn broertjes in De Spil in Roeselare een benefietconcert, dat nogal groots is opgezet. Voor mij van levensbelang. Ik stel mijn volgende chemokuur een weekje uit op dat moment, want de bijwerkingen verhinderen me te spelen. Contrabas is een werkinstrument, en met de gevoeligheid aan mijn handen en de spasmen die soms opkomen is het niet te doen om te spelen. En dan ga je zoeken naar oplossingen, in deze: de basgitaar 🙂 En een eenmalige dosisreductie van de chemo, alleen om wille van het belang dat muziek voor me heeft. Kanker mag dan een constante en dominante factor zijn in mijn leven, maar ik bepaal nog altijd zelf wat ik ermee doe. Dus die kanker moet dan maar even een beetje wijken voor wat voor MIJ van belang is :-p

Het is wel frustrerend als je een repetitie hebt waar je zo naar uitkijkt, om dan vast te stellen dat je fysiek gewoon niet in staat bent om te doen wat je wil doen. Maar ook daar is er gelukkig zòveel begrip en liefde van de broertjes… Lucky me, ook in de ellendigste dagen.

Ik merk dat ik vaker kwaad ben, gefrustreerd, om mijn ziekte. De zware chemo brengt dat onvermijdelijk met zich mee. Je bent een beetje veroordeeld tot binnenshuis blijven vanwege de kou (leve de aankomende lente dus!). Je bent moe wanneer je het niet wil zijn. Je wordt zelfs voor anderen ongenietbaar bij momenten, en vaak weet je op het moment niet eens wat je bezielt. Je voelt je gewoon slecht en mottig. Het is een uitdaging (die ik wil blijven aangaan) om positief te blijven, om mijn verwachtingen bij te stellen, en te zoeken naar betere manieren om ermee om te gaan. Het is een even grote uitdaging voor al wie je nastaat om met de wisselende gemoedstoestanden, angsten, ambetantigheden om te gaan. Ik besef dat maar al te goed, en ik voel een grote dankbaarheid voor het geduld en begrip dat me te beurt valt.

Ik verwelkom de zon! En ik zal niet de enige zijn, denk ik. Op dit moment denk ik dan ook niet verder dan: op naar de zomer, en whatever it takes, ik ZAL ervan genieten 🙂

x