---

Wat is dat toch met het mens’dom’??

Als de persoonlijke God, die in de monotheïstische godsdiensten zoals katholicisme en islam centraal staat, bestaat, dan moet ie nou echt wel vreselijk met zijn hoofd zitten te schudden.

De dag van vandaag zou je toch kunnen verwachten dat religie mensen verbindt, op basis van een gemeenschappelijk inzicht, een verbondenheid met de ander. Al zeker als je uit elk Heilig Boek de kern distilleert.

Maar het tegendeel is waar. Religie, met zijn – door mensen geschreven – heilige geschriften, lijkt de laatste tijd gebruikt te worden als een soort sloophamer om de eenheid tussen mensen aan gruzelementen te slaan.

Waarom is het zo verdomd moeilijk om met een open geest en hart, en in verbondenheid, te streven naar wederzijds respect en vanzelfsprekende aanvaarding van het ‘anders-zijn’ van onze medemens?

Je hebt Orlando, IS, Trump, die vandaag de mediacommentaren beheersen. Maar eigenlijk is het van alle tijden. Je hebt polemieken over wat de centrale boodschap betekent die elke religie uitzendt, of zou moeten uitzenden. Hemeltergend soms hoe je ziet dat – ook vooraanstaande, invloedrijke – mensen er maar niet in slagen om het anders-zijn te aanvaarden. Op basis van een absolute gelijkwaardigheid. Maar neen, altijd is er dat belerende vingertje, het gewichtige pseudo-intellectuele debat of holebi’s nu een afwijking hebben of niet.

Be real, folks.  Homoseksualiteit is géén afwijking. Het is een natuurlijke gang van zaken (zoals het bijvoorbeeld in het dierenrijk ook vaak gebeurt). En het is geen keuze. Als het dat was, kon je evengoed beweren dat ademen, eten en kakken keuzes zijn die een mens bewust maakt, en dat hij dus evengoed kan kiezen dat allemaal niet te doen. Zelfs de paus moet eigenhandig zijn gat afvegen.

Ik wens iedereen die zich meent te moeten boven anderen stellen kanker toe. En weet je waarom? Omdat juist die dingen verdwijnen. Het onderscheid smelt weg als sneeuw voor de zon. Kankerpatiënten (sommigen toch) zullen zich erin herkennen, denk ik. Eens je met de ziekte rondloopt, verdwijnt elk maatschappelijk verschil, omdat de kanker mensen verbindt. Het maakt niet uit of je nu CEO bent van een multinational, of arbeider in een fabriek. Als je in een kamer zit met een andere patiënt, dan ben je niet meer of minder dan de ander, welke positie of geaardheid die ook heeft. Dezelfde fysieke lasten, dezelfde angsten, onzekerheden,  dezelfde precaire situatie. En dan gaat het als vanzelf: je voelt verbondenheid.

Het is zoals met de bikersgemeenschap, waartoe ondergetekende ook behoort. De simpele groet van motorrijders onder elkaar is een teken van verbondenheid. Omdat je toevallig allebei op een gemotoriseerde tweewieler zit. Waarom? Daar zit totaal geen logica achter. Alleen de logica van een soort positivisme (dat op de keper beschouwd eigenlijk absurd is, maar wel heerlijk): we zijn samen onderweg, en we amuseren ons.

Als ik als saaie ambtenaar pech heb met de motor, kan evengoed een Hell’s Angel stoppen om te vragen of ie kan helpen. No big deal, en als het ware ‘vanzelfsprekend’.

Waarom lukt dat niet op andere gebieden? Waarom die willekeur aan criteria op basis waarvan de ander gedegradeerd wordt?

Ik zag in De Afspraak twee religieuze ‘voormannen’ over homoseksualiteit spreken. Teneur van het gesprek was eigenlijk: ’t is een probleem, waar we aan werken, en moeten leren mee omgaan. Maar potverdorie, wat een zever is dat toch eigenlijk?! Het IS helemaal geen probleem. Het is een realiteit, die evengoed verrijkend en positief is als alle andere realiteiten kunnen zijn. Het WORDT tot een probleem gemaakt, door mensen die te zeer in hun eigen denkkader gevangen zitten om de armen wijd open te gooien voor de wereld. Ik beticht hen niet van kwade wil, maar wel van verregaande kortzichtigheid en ontkenning van de wereld zoals hij is. Met permissie: dom. Je kan evengoed als man een vrouw verwijten dat ze vrouw is, of andersom, en zeggen dat dat een keuze was/is, een probleem dat je kan “genezen”…

Het klinkt natuurlijk vreselijk om iemand kanker toe te wensen, maar tegenover de straffe uitspraken die ik de laatste tijd gehoord heb stel ik graag mijn eigen straffe uitspraak.

Eigenlijk heb ik – zonder nu mezelf boven anderen te willen stellen – medelijden met de mensen die hier allemaal problemen mee hebben. Jongens toch, wat een vreugde en liefde ligt er zomaar voor het rapen als je je hart openstelt voor de ‘andere mens’ (in welk opzicht dan ook).

Dus permitteer ik me te denken, in plaats van ‘krijg de klere’, als ik zo’n zinloze debatten zie: ‘krijg de kanker’. Menigeen zou er wel bij varen 🙂

En als afsluitertje: denk eens na over de dubbele betekenis van het woord “gay”. Ik wou dat er voor heteroseksuelen ook zo’n schitterend woord bestond, want het zegt veel over hoe schoon en open de holebigemeenschap in elkaar zit 🙂 We kunnen er nog wat van leren.