Erdogan, IS, de verkiezingen in de VS…. Veel positief nieuws krijgen we niet op ons bord de laatste tijd. Stilaan begint het gegeven “terreur” een vaste plaats te krijgen in ons leven. Op de Gentse Feesten was het een dagelijks onderwerp. En ook ik betrap mezelf erop dat ik anders kijk naar de wereld rondom mij.

Het is hallucinant om vast te stellen dat je mensen mer rugzakken anders gaat bekijken, zeker als ze anders gekleurd zijn. Of auto’s met vier bebaarde jonge mannen… De constante mediastroom zorgt er ook voor dat dat beeld een beetje gecultiveerd wordt.

Al jaren vraag ik me af hoe het komt dat de terroristenbewegingen zoals Al Quaida en IS zich nog niet op de dorpen hebben gericht, waar iedere gewone mens hard kan geraakt worden. En kijk: Rouen… De moord op een bejaarde lieve priester heeft verstrekkende gevolgen voor de kijk van eenieder op de veiligheid in zijn leven.

En wat mij meest verontrust is de impact die dat heeft op kinderen. Hoe leg je dat allemaal uit aan een kind van zeven, acht, en zelfs aan oudere jonge mensen…?

Erdogan had het na zijn “overwinning” op de coupplegers in Turkije over kankergezwellen die uit de maatschappij moeten worden gesneden. De griezelige demagogische retoriek, en het misbruik van het begrip “de wil van het volk”, doen mijn nekhaar overeind staan… De invloed van de Trumps in deze wereld lijkt toe te nemen, en daarmee ook de boodschap van haat en onverdraagzaamheid tegenover mensen die “anders” zijn.

Ik kan niet anders dan denken: dàt zijn de kankergezwellen in deze wereld. En aangezien ik enige ervaring heb met de strijd tegen kanker (kijk, en ik gebruik al niet graag “strijd”) voel ik me aangesproken tot in mijn dagdagelijkse kleine leventje. Er is een toenemende polarisatie aan de gang, en de termen “strijd tegen”, en “onderdrukken”, en “verslaan” worden dagelijks in onze strot geramd. En dat heeft een nawerking. Die begrippen beïnvloeden ons denken op een nefaste manier. Maar we mogen NIET vergeten dat wijons denken niet HOEVEN te laten bepalen door haatpredikers.

Ik voor mezelf heb besloten te proberen niet mee te gaan met deze stroom. Het is waar dat terreur moet “bestreden worden”, maar is het ook niet even waar dat wij moeten leren “omgaan” met dingen? Is dat niet minder agressief? Het extreme gedachtegoed verdeelt de wereld in zij en wij, en vooral in zij TEGEN wij. Ik heb de neiging daartegen in te willen gaan. Ik wil zelf niet zo gaan denken.

Ik wil eerder de gedachte aan hoop en verdraagzaamheid in mijn hart koesteren. En geloven dat een houding van mededogen en begrip ons verder brengt dan ook meteen maar de spreekwoordelijke wapens te gaan opnemen.

We moeten en mogen niet naïef zijn. Tegen een bommendrager is een welgemikt geweerschot misschien de enige oplossing op korte termijn. Maar wij hebben ook onze verantwoordelijkheid, zeker tegenover de kinderen die wij onze wereld gaan nalaten.

We kunnen de boodschap meegeven dat de wereld NIET zwartwit is, dat wijzelf verantwoordelijk zijn – binnen onze eigen leefwereld – om de gedachte aan de grenzeloze mogelijkheden van de liefde in leven te houden. Om een houding van liefde, mededogen, begrip, en vooral van niet te snel te oordelen, in stand te houden.

En misschien niet onbelangrijk: dat wij zelf OOK kunnen nadenken, en een eigen mening vormen over alle beelden en gefilterde informatie die ons door de media worden opgedrongen. Niet alles wat wij te zien krijgen is “juist”, of de enige waarheid. Alle nieuws dat ons bereikt is gekleurd door diegenen die het brengen.

Wij kunnen zelf ook denken, niet? Ik vind het belangrijk om dàt mee te geven aan onze kinderen.

En je kan altijd kiezen: ofwel de gemakkelijke weg, meelopen en -schreeuwen met de makkelijke slogans, ofwel de iets moeilijker en verwarrende weg: hoe kunnen we zelf proberen om een beetje nuance, een beetje verdraagzaamheid, een beetje liefde in onze omgeving levend te houden?

Wij kunnen onze medemensen, ook de “geradicaliseerde” medemens, zien als een mede-mens. Proberen hun geschiedenis, hun sociale context te begrijpen. Je hoeft daarom nog geen goedkeuring te geven aan hun daden, maar als wijzelf òòk gaan stigmatiseren, ook in wij-zij denken gaan vervallen, wat onderscheidt ons dan nog van “hen”. Zijn wij dan ook niet aan het radicaliseren?

Er is geen pasklare oplossing, maar één ding weet ik zeker: ik zal niet gelukkiger worden door mee te gaan met de polarisering, noch zal ik ooit op enige manier een echt contact kunnen hebben met “de anderen”. Een open geest en een liefdevolle benadering van mijn medemensen zal de wereldproblemen niet oplossen, maar ik kan misschien ook meebouwen aan eilandjes van geluk in deze barre tijden.

Het is aan ons om om te gaan met deze kankergezwellen in onze wereld, en om zelf niet in strijd te vervallen. Is ’t niet voor ons, dan voor wie na ons komt.

Ik strijd niet al vier jaar tegen mijn ziekte, ik zoek al vier jaar naar de beste manier om met deze bijwijlen gruwelijke realiteit om te gaan, en om die realiteit tot iets moois te maken, ondanks angst, onzekerheid, frustratie. Een dagelijkse oefening, maar eentje die de moeite waard is, op lange termijn. Om het met Obama te zeggen: Yes, we can!

Let love rule, dan worden we er allemaal een klein beetje beter van

 

x