We mogen al eens lyrisch doen tegenwoordig. Als het over Wout Van Aert gaat vliegen de superlatieven ons rond de oren. “Wereldcoureur”, “beste allround renner ter wereld”, “die man kan alles”, enz….

Wout Van Aert inspireert, en dat niet alleen in het veld of op de baan. 

Ik hoef de valpartij van vorig jaar niet terug te berde te brengen, dat gebeurt al overvloedig. Op dat moment dacht iedereen dat de Belgische troonkandidaat van het wierlerpeloton onmogelijk nog kon terugkeren op zijn oude niveau…

But he did, en hoe?! De lange weg terug (meestal buiten beeld), de uren en dagen  afzien, hoeveel hebben we daar niét van gezien? Ik denk dat die comeback misschien de allergrootste prestatie is, naast de reeks overwinningen die hij nu aan elkaar rijgt.

Die overwinningen, daar wil ik het even over hebben. Zoals ik ernaar kijk, zijn het niet alleen de overwinningen an sich die Wout een groot renner maken. Zoals ik al zei, hij inspireert. 

Ik kijk voortdurend naar het grotere plaatje. De tattoo die de huid van mijn jongste zoon siert zegt “Hold On / Stay Strong”. Als er één publieke persoon is die dit op dit moment belichaamt, dan is het Wout wel. 

Maar hoe wordt een 53-jarige kankerpatiënt geïnspireerd door een 25-jarige topsporter? 

Simpel. Kanker is ook vallen en opstaan, altijd weer opnieuw. Kanker slaat diepe wonden, in het lichaam, in de geest. Kanker is vaak: “dit kom ik niet meer te boven”. De geniepige indringer is even onvoorspelbaar als het venijnige haakje van een onnozel nadarhekken op de verkeerde plaats en tijd. Je ziet het nooit aankomen.

En daar ga je dan tegen het asfalt. Einde verhaal? Nope, dat is buiten de (W)aert gerekend!

Zijn verfrissende verschijning, altijd goedlachs, zelfs kort na zijn immense tegenslag (kijk eens naar de archiefbeelden van een jaar geleden). Kijk naar de interviews nu. Hij rijdt iedereen aan flarden, dan zou je toch gaan verwachten dat hij gorillagewijs eens ferm op zijn borst klopt. Maar neen. Geen kapsones, geen “laat me met rust”… Daar staat hij nog naar lucht te happen, te hoesten en te zweten, en geeft alweer een rustig, bescheiden interview aan de reporters, met de eeuwige guitige glimlach (achter het mondmasker, maar je ziet het aan zijn ogen 😉 )… 

Wat mij opvalt, en blij stemt, is dat hij nooit negatieve taal spreekt. De stille wilskracht druipt ervan af, de vriendelijkheid ook. Nie neuten, nie pleuien, en keep on smiling.

Kijk, dàt zijn dingen die inspireren. Het is veelbetekenend dat het truitje dat hij aan Vive le Vélo schonk 25000 euro opbracht voor Kom op tegen Kanker. (Daar heb je de link).

Mocht hij niet meerijden in de Tour, ik zou waarschijnlijk niet kijken 🙂 Maar ik word er zo vrolijk van. Hoewel hij het er niet om doet, geeft hij moed als de dingen wat minder gaan. Mensen hebben nood aan voorbeelden, idolen, helden. Hopelijk pakt al die wierook niet op zijn adem, maar als iemand tegenwoordig het etiket “superhero” verdient, dan Wout. 

En niet alleen omdat hij koersen wint.

Dankjewel, Wout