Ik zit in het boswachtershuisje van mijn lief, en kijk door het raam naar het open veld. Door de flinterdunne wolkenlaag schijnt het zonlicht witjes over het landschap. Een eenzame wandelaar passeert voor het raam, kijkt even binnen en steekt zijn hand op. Ik groet terug, en voel een immense mildheid voor het leven.

De tijden zijn er niet naar. De Covid-19-maatregelen wegen op iedereen, we plooien collectief terug op onszelf. Het is koud, modderig, nat, vaak een beetje troosteloos… Zoals zoveel mensen zich op dit moment waarschijnlijk voelen… 

Het journaal heeft de laatste maanden niet veel goeds te melden. Cynisme en pessimisme loeren om de hoek als het zoveelste bericht over de Amerikaanse toestanden binnenloopt, er is nagenoeg geen plaats meer voor ander nieuws dan Corona en Amerika… Alsof de wereld in een klein repetitief cirkeltje draait. 

En toch… Het cliché: “Never waste a good crisis” blijft van toepassing. Soms denk ik dat dit een test is voor de hele mensheid. Zijn we in staat om in barre tijden als deze tòch een beetje voor elkaar te zorgen? Zijn we in staat om hoop te blijven koesteren, om door de tsunami van negativiteit heen toch the silver lining te zien? 

We hebben het allemaal moeilijk, op oneindig veel verschillende manieren. Kunnen we de kleine dingen blijven zien die een mensenhart eventjes vrolijk doen opwippen?  Kunnen we uit ons zelfbeklag stappen, en met open ogen, hart en armen de straat op te gaan? Kunnen we blijven kijken naar de ander, zoals hij/zij is, zonder dat cynisme en wantrouwen dat momenteel de wereld lijkt over te nemen? En mededogen voelen? Ik denk van wel.

Het is ZO simpel. 

Je hoeft alleen maar te besluiten dat liefde het enige is wat je nodig hebt om geluk te vinden, en geluk te geven. Geld, materiële welstand, gezondheid… Allemaal wankele dingen waar we vaak van denken dat ze belangrijk zijn om ons goed te kunnen voelen. Maar o zo relatief, als je ze afzet tegen de kracht en eenvoud van liefde. 

Op dit moment is de mensheid eigenlijk ziek. Blijkbaar zijn we niet zo onkwetsbaar als we denken. Ik vergelijk het soms met mijn kanker. Onverwacht, levensbedreigend, verlies…. En toch, overal waar liefde is, vergeet ik de nadelen van de ziekte 🙂 In the end it doesn’t matter. Als we ons hart maar niet afsluiten, niet laten beheersen door wrok, wanhoop, zelfbeklag, woede of verdriet.

En laten we wel wezen, de liefde is de enige kracht die ruimte en tijd overstijgt. Ik vind dat toch een hele prestatie 😉

Wil dat zeggen dat je niet kwaad mag zijn? Niet verdrietig of gekwetst? Tuurlijk niet, we zijn mensen, geen machines. Maar als je liefde als “uitvalsbasis” kiest voor je bestaan, verzet je bergen en kan weinig je nog bedreigen. 

Het mooie aan liefde is dat zij, als ze echt is en puur, vrij maakt. Vrij maakt, en vrij laat. Als je verwachtingen schept tegenover andere personen, is het bijna onoverkomelijk dat je ontgoocheld wordt, of zelfs gekrenkt of gekwetst. Als je liefhebt, laat je los, laat je de ander zijn wie hij/zij is… 

Als je krampachtig wil dat de wereld rondom jou verandert, en zich voegt naar je eigen verlangens en verwachtingen, dan loop je onherroepelijk vast. Het mooie aan liefde is dat ze loslaat, en net daardoor ware verbinding creëert, soms op onverwachte momenten of verrassende manieren.

In grote én kleine dingen, op persoonlijk en op wereldniveau, eender waar en wanneer: laten we liefde, mildheid, openheid en vrijheid koesteren. Geen kanker of corona ter wereld kan tegen de kracht van liefde op. Mijn “ongeluk” raakt mijn ouderliefde niet, noch de liefde voor mijn lief, mijn vrienden, familie…. 

Liefde overheerst, en daar ben ik ontzettend blij om. En ik ben niet van plan daar verandering in te brengen, hoeveel ik ook val en struikel. Die reis is veel te mooi 🙂

Let love rule. Be kind.